Op het personeelsfeest praat ik met collega’s Henk en Marc. Marc vraagt hoe we het beslist hebben dat N. zwanger zou proberen worden. Ik vertel over dat het geen moeilijke beslissing is geweest, dat het bijna vanzelfsprekend was. En dat het thema voor mij nu sowieso helemaal niet meer speelt, omdat het gewoon een gegeven is: N. is zwanger, wij krijgen een kind. Dat is al genoeg om over na te denken. Ik zeg dat de enige momenten waarop ik nu soms denk dat ik liever zwanger zou willen zijn, zich voordoen als N. ergens last van heeft. Omdat ik haar dan zou willen helpen, meer zou willen doen. Voor Henk en Marc herkenbaar.
‘Ja, je staat toch een beetje aan de zijlijn,’ zeggen ze.
En ik zeg: ‘Ja, dat is zo.’
En dat het zo wonderlijk en magisch is, een zwangere vrouw. We zijn het erg eens met elkaar.
Op de zaterdag ben ik bij mijn moeder. Ik ben moe. De dag ervoor heb ik een afschuwelijke dag gehad op mijn werk en de dag dáárvoor was ik vreselijk laat thuis vanwege het personeelsfeest.
‘Iedereen vraagt alleen maar hoe het met N. gaat,’ zeg ik. ‘Terwijl ik óók moe ben.’
‘Tsja’, zegt mijn moeder. ‘Wen er maar vast aan, dat zal wel zo blijven. Jij hebt toch de vaderrol.’
Ik reageer niet. Ik vind het stom om dat zo te zeggen.
Daarna denk ik aan het gesprek met Marc en Henk. Zou het dan toch waar zijn? Of kunnen we er ook op een andere manier naar kijken? Dat we de tegenstelling tussen man en vrouw niet centraal zetten, maar de tegenstelling tussen degene die zwanger is en degene die niet zwanger is, dat dát het verschil is waar het om draait? Maar dat is te ingewikkeld voor de gemiddelde mens, dus word ik plots als een soort vader beschouwd. Wat ik blijkbaar soms wel en soms ook helemaal niet prettig vind.