We gaan naar de verloskundige. Nog een keer hartje luisteren voor we op vakantie gaan. Ik heb al wel vakantie, maar ben alsnog megagestrest. Vanwege de auto, die ik naar de garage moet brengen. Vanwege de autoreis die we gaan maken. Dat N. nog kei hard aan het werk is om alle deadlines te halen, zorgt ook niet bepaald voor een vakantiegevoel. Van tevoren heb ik er dus nog maar weinig over nagedacht dat we naar de verloskundige gaan. Ik heb ook gewoon het idee dat het dit keer niet zo spectaculair gaat zijn, op een goede manier: N. heeft inmiddels al wel eens het kindje gevoeld, dus ik ben er tamelijk gerust op dat het hartje nog steeds zal kloppen. Maar natuurlijk verheugen we ons er wel op, want ik vond het echt supertof om het hartje te horen de vorige keer, en dat wil ik natuurlijk graag nóg een keer.
We moeten lang wachten. Alweer. Ze zijn niet echt van op schema lopen daar. Uiteindelijk komt er toch iemand, maar het is niet de verloskundige waar we een afspraak mee hebben. Ze zegt: ‘Jullie zitten hier al zo lang te wachten, het loopt allemaal nogal uit. Willen jullie ‘m anders alvast even zien?’
‘Ja!’ zegt N. en ze springt op en loopt met de vrouw mee. Ik loop erachteraan. Ik heb geen idee wat de vrouw bedoelt, waar we nu naar gaan kijken.
We lopen naar de echoruimte, en pas dan krijg ik door waar N. ja op heeft gezegd. Blijkbaar krijgen we ineens, zomaar, een echo? Vreemd. Ik ga maar op de stoel zitten, terwijl de verloskundige de computer opstart en N. op het bed gaat liggen. Voor ik het goed en wel doorheb, is de baby in beeld. De verloskundige heeft nog wel even gecheckt of we het echt willen, de 20-wekenecho nadert immers ook al bijna en het kan natuurlijk zijn dat ze nu ziet dat er iets niet goed is en omdat we bijna op vakantie gaan… ‘Dan wil ik het toch ook graag weten,’ zegt N. ‘Jij ook?’ Het lijkt mij ook dat het niet uitmaakt of we – mocht er slecht nieuws zijn – dat vóór of ná de vakantie horen, dus ik knik.
Ik weet zeker dat ik heel zenuwachtig zou zijn geweest voor de 20-wekenecho, en dat ga ik misschien alsnog wel zijn, maar nu heb ik helemaal geen tijd gehad om zenuwachtig te zijn. Ik ben geschokt, ik had niet verwacht dat ik nu naar een echo zou kijken, gewoon zomaar omdat er tijd voor is. Ondertussen horen we natuurlijk dat de verloskundige waar we een afspraak mee hebben iemand gedag zegt, dus nu loopt het schema alleen nog maar meer in de soep.
We zien een kloppend hartje, en de ledematen die nog langer zijn dan eerst, en de blaas en het hoofdje dat precies goed is qua grootte. Ineens dringt het tot me door dat we dan misschien nu ook al horen of het een jongen of een meisje is, en inderdaad vraagt de verloskundige of we dat willen weten. ‘Ja’, zeggen we, want ja, met de 20-wekenecho wilden we het weten, dat hadden we al zo vaak besproken. En het zou gek zijn om dan nu ineens ‘nee’ te zeggen, enkel omdat het twee weken eerder is, terwijl er nu een echo gemaakt wordt en de verloskundige het al gewoon kan zien. Dus zo horen we ineens al dat we een dochter krijgen. Daardoor voel ik me nog geschokter. Ik kamp met vooroordelen als: dochters zijn veel moeilijker en kwetsbaarder, moeders en dochters hebben altijd issues en straks wil ze alleen maar roze spullen en gelakte nageltjes. En dat terwijl ik heus wel weet dat niet alle meisjes alleen maar met poppen spelen en hun kamer geheel in het roze willen hebben. Dat er ook stoere meisjes zijn, en dat je net zo goed moeilijke jongens met issues kunt hebben die hun moeder(s) haten.
‘Ik wist het niet’, herhaal ik alsmaar bij thuiskomst. ‘ Ik wist niet dat we nu al zouden weten dat ze een meisje is. Ik wist niet dat we een echo zouden krijgen.’
Tijd om op vakantie te gaan om alles goed te laten bezinken.