20 maanden oud/ 12 weken zwanger

We zijn naar Londen geweest. Ik miste S. al bijna bij voorbaat, zo spannend vond ik het. We hadden haar wel goed voorbereid, door steeds te zeggen dat ze bij oma ging logeren, en dat wij dan naar Londen zouden gaan. Op de ochtend van vertrek moest ik gewoon huilen, zo veel stress had ik ervan. Wat mij betreft konden we net zo goed niet gaan, ik had er echt geen zin meer in. Vond het vooral zo zielig voor S. Ik weet heus wel dat mijn moeder goed voor haar kan zorgen, dus daar maakte ik me geen zorgen om, maar wat nou als S. heel lastig zou worden, of helemaal niet zou willen slapen? De voortekenen daarvoor waren in elk geval wel gunstig, want S. had haar middagslaapje zonder morren gedaan en was ’s avonds zelfs in 1x gewoon in slaap gevallen. Het kamertje bij mijn moeder (mijn oude kamertje) was gelukkig nog relatief koel, dat scheelde misschien.
‘Ook Onden!’ zei S. in de auto, toen mijn moeder ons naar het station bracht. ‘Ook ein!’
Ons hart brak, maar we namen nuchter afscheid. ‘De mama’s gaan naar Londen, jij blijft lekker bij oma. Dan ga je heel veel spelen en eten en slapen en over 2 nachtjes zijn we weer terug. Ga je zwaaien?’
S. zwaaide.
En het ging allemaal gewoon goed. Als je twaalf weken zwanger bent, is het niet per se een goed idee om ruim vijftien kilometer te gaan lopen in een bloedhete stad, maar het was erg fijn om even gewoon met z’n tweeën wat te ondernemen. We zijn naar de musical Fun Home geweest, de hoofdreden van deze citytrip, en die was net zo mooi als we ons hadden voorgesteld. We misten S. wel, maar kregen af en toe een foto doorgestuurd van een S. aan het ontbijt (stroop overal), een S. in een badje en een S. bij de kinderboerderij. We hadden het enorm naar ons zin in Londen, maar de terugreis duurde veel te lang, toen wilden we weer bij ons meisje zijn. Eenmaal thuis gluurde ik ’s avonds langs de deur en zag een enórme peuter in een bedje liggen. Huh, was dat mijn dochter? Ik keek nog een keer, en ja, de houding klopte: een kindje met witblond haar dat op de buik lag, speen in de mond, speen in de hand. Maar zo groot al? In mijn gedachten was ze de afgelopen drie dagen blijkbaar weer jonger geworden, een kop kleiner. Ze bleek de volgende dag ook ineens al te kunnen praten, dat leek ik ook vergeten te zijn. Bizar.