Er is zo weinig te melden. Deze zwangerschap vliegt echt voorbij en dat is bij vlagen zo jammer. Laatst realiseerde ik me ineens hoe weinig ik de baby nog gevoeld had terwijl dat juist zo fijn is, en dat ik bij S. elke week N.’s buik echt voelde groeien puur doordat we elkaar vaak omhelsden en dat dat nu veel minder is, omdat we nu zo veel drukker zijn omdat we nu S. hebben. ‘Huil je?’ vroeg N. toen we in bed lagen, en ik zei ja en vertelde waarom en ze gaf me een knuffel en legde mijn hand op haar buik en de avond erna zei ze: ‘Ik voel de baby’ en ik legde mijn hand op haar buik en zei: ‘Hallo baby!’ en de baby schopte tegen mijn hand. We houden hartstikke veel van elkaar, daar ligt het allemaal niet aan.
Wat wel heel fijn is, is dat de naam inmiddels vaststaat. De eerste naam hadden we eigenlijk al vastgesteld zodra we hoorden dat baby 2 een meisjesbaby is. Voor de tweede en derde twijfelden we nog, maar daar hebben we inmiddels ook een beslissing over genomen. Zo wordt het toch weer een stuk concreter allemaal.