We hebben nieuwe onderburen. En ze roken. Overdag, maar ook ’s nachts. Met als gevolg dat ik midden in de nacht wakker word van hun sigarettenrook en niet meer kan slapen. Omdat ik het zo vind stinken. En ook omdat ik bang word. Dat het slecht is voor mijn gezondheid. Dat het slecht is voor N.’s gezondheid. Dat het slecht is voor de gezondheid van ons kindje. Het liefst zou ik verhuizen, maar afgezien van dit probleem woon ik hier eigenlijk prima. En ik heb helemaal geen energie om nu te verhuizen, naast dat je nooit weet of het ergens anders beter is en dat het een hoop geld zou kosten enzovoorts.
Ik weet natuurlijk niet zeker of het de onderburen zijn. Ik zou een briefje op kunnen hangen, maar ik ben bang dat het daar alleen maar erger van wordt. Dat ze juist expres buiten gaan roken, dat het onaardige homofobe mensen zullen zijn die ons het leven nog zuurder zullen maken. En mensen mogen natuurlijk roken op hun eigen balkon, er is geen wet die dat verbiedt, zelfs in de huisregels staat het niet. Bovendien krijg ik een kind, en een kind veroorzaakt ook vast overlast, dus het is waarschijnlijk niet heel handig om nu te gaan zeuren. En langsgaan om eens te polsen durf ik al helemaal niet, om dezelfde redenen.
Drie weken later is wel duidelijk geworden dat die rook van de onderburen af komt, ook omdat het wel héél toevallig is dat we overlast hebben sinds we nieuwe onderburen hebben. We raken er beide helemaal van uit ons doen. Omdat we gek worden van de zorgen om ons kindje in de eerste plaats (de kans op wiegendood is vele malen groter in een huis vol rook), maar ook omdat het luchten van het huis nu een enorm energieverslindende bezigheid is geworden. De hele dag ben je aan het snuiven: kan ik nu even het raam openzetten? Of ruik ik toch weer iets? En als het raam openstaat: moet het alweer dicht? ’s Nachts moeten we sowieso alles gesloten houden, zowel de ramen als de ventilatieroostertjes, en dan nóg word ik soms wakker van de rook. Door de slechte ventilatie krijg ik nog hoofdpijn ook, en last van mijn ogen. Erg goed voor ons humeur is het ook al niet. Ik word er gewoon zo ontzettend verdrietig van en ik weet dat ik tamelijk verwend ben, want het is ook verdriet omdat het verder allemaal zo goed gaat en dat één zo’n iets dan alles zo kan verpesten.
We proberen zo veel mogelijk in de oplossingsgerichte modus te blijven in plaats van in de klaagmodus, hoe lastig ook. N. is daarom – oneindig dapper – naar de onderburen gegaan om te informeren of zij inderdaad roken. Ik stond echt doodsangsten uit, want ik was ervan overtuigd dat ze uitgescholden/ in elkaar geslagen/ verkracht/ vermoord zou worden, maar N. zei dat ze dan heel hard zou schreeuwen en dat ik haar anders na een halfuur maar moest komen redden. Het halfuur verstreek. Ik ging een verdieping naar beneden en luisterde aan de deur. Er klonk gepraat. Normaal gepraat. Dus ging ik maar weer naar boven, want ik dacht: als N. het nu net onder controle heeft zonder mijn bestaan kenbaar te maken dan kan het nogal averechts werken als ik daar aanbel met: ‘Ik kom mijn vrouw halen.’ Gelukkig kwam ze niet veel later zelf ook weer boven. Het is een man, een Irakees, en hij reageerde heel begripvol. Hij zat vooral erg om een praatje verlegen en heeft N. meteen een hele rondleiding gegeven, waarbij ook allerlei spullen te zien waren die afkomstig zijn uit ons eigen huis. Spullen die we op het bankje in de hal hadden neergelegd omdat wij goed aan het opruimen zijn. Daar wordt het bankje voornamelijk voor gebruikt, als een soort gratis Marktplaats maar dan in het echt. Dus dat was op zich allemaal heel positief, behalve dus dat het geen zier geholpen heeft.
Andere oplossingen die we bedacht hebben: luchtzuiverende planten kopen (gaan we doen), kneiterdure luchtfilters aanschaffen (maar: hartstikke duur), de woningbouw overhalen om die luchtfilters aan te schaffen voor ons (gedoe), en verhuizen (nog meer gedoe).
Toen ik er gisteravond helemaal doorheen zat en ik moest huilen en mijn hand op N.’s buik legde, schopte de baby. Het is een lieve baby.