N. wilde graag nog een extra echo maken, zo’n 4d-gebeuren, en dan samen met onze moeders en S.. Van mij hoefde het niet per se. Ik geloof dat ik zo’n 4d-echo gewoon niet zo goed kan ‘lezen’, alle baby’s zien er in mijn ogen toch zo’n beetje hetzelfde uit en dat vleeskleurige staat me wat tegen. Zo’n zwart-witte echo is natuurlijk óók onduidelijk, maar meer mysterieus-onduidelijk. Maar goed, als je zo’n echo laat maken, dan wil je het ook goed doen, zei N., en daar was ik het dan ook wel weer mee eens. Bovendien vinden de moeders het natuurlijk hartstikke leuk om mee te mogen, en dat is ook wat waard.
En het wás ook leuk, want je krijgt toch al wel een indicatie van het hoofd van je baby en dan is het leuk om te zien dat dat hoofd eruit ziet zoals het hoofd van de gemiddelde baby. En S. vond het leuk om met de poppen en het poppenhuis te spelen en gedroeg zich weer keurig. Zo af en toe ging ze onder het scherm staan en keek ze enigszins verbaasd naar wat daarop te zien was.
Het fijnst was nog om de bevestiging te krijgen dat ze inderdaad een meisje is, stel je voor dat ze nu ineens iets anders zagen, dan was dat toch wel even een echte omschakeling geweest (en hadden we meteen geen naam meer).