De cursus begint. Al een hele tijd geleden hebben we ons aangemeld voor Samen Bevallen, de enige cursus waarbij de partner ook steeds aanwezig is. Inmiddels hebben we allebei geen flauw idee meer waarom we ons hiervoor hebben aangemeld. Want het is vast stom. De mensen zullen stom zijn. Ze zullen ons raar vinden. De docente zal zweverig zijn. En onaardig. Ik kan niet tegen ademhalingsoefeningen. N. heeft geen zin om nieuwe mensen te ontmoeten. Het is helemaal in dorp S. De anderen zullen vast allemaal veel minder ver zijn in de zwangerschap. Want wij zijn al 30 weken. En je zou eigenlijk moeten beginnen tussen 24 en 28 weken. Kortom, we zien er als een berg tegenop.
Maar als we er eenmaal zijn, weet ik weer waarom we ons hiervoor hebben aangemeld. Omdat het leuk is om andere mensen te zien die ook binnenkort een kindje krijgen. En die ook onzeker blijken te zijn, hoewel misschien niet allemaal op dezelfde manier. We blijken de laatste uitgerekende datum te hebben, al verschilt dat allemaal erg weinig van elkaar. De ademhalingsoefeningen zijn inderdaad vervelend, maar het liggen op een matje (oftewel kussens van tuinstoelen) is eigenlijk bijzonder prettig. De docente is oké en niemand doet erg vreemd tegen ons.
Dat N. ooit gaat bevallen, wisten we natuurlijk, maar leek vooral nog een heel abstract moment in de heel verre toekomst. Maar dat moment komt nu toch dichterbij, en het is wel goed om je daar een heel klein beetje op voor te bereiden. En dat kan natuurlijk niet echt, maar met zo’n cursus heb je in elk geval het gevoel dat je íéts doet.