Zo moe. Druk op het werk, en als je dan ook ’s avonds en in het weekeinde activiteiten hebt en niet goed slaapt, dan lukt het maar niet om wakker te worden, blijft je hoofd in een waas, blijven je ledematen zwaar en je oogleden zwaar. N. stuurde me op een avond vroeg naar bed, de volgende dag hadden we een afspraak bij de verloskundige en dat werkte. Het werkte zo goed dat ik er gestrest van werd. Want ineens was ik wakker en wat was het fijn om wakker te zijn, om te kunnen nadenken, te lopen zonder pijn, om zín te hebben in dingen. Als ik nu al zo moe was, hoe moet dat dan als we een kindje hebben en we nog vermoeider zullen zijn dan we ons ooit voor kunnen stellen? Bijna dagelijks word ik daarvoor gewaarschuwd en ik begrijp gewoon niet hoe dat dan moet, hoe ik dan nog zou kunnen functioneren.
We zijn inmiddels al een aantal keren naar de zwangerschapcursus geweest. Het goede aan zo’n cursus is dat het je handvatten geeft om over de bevalling te gaan praten. Of in elk geval aanleidingen om het er in algemene zin over te hebben, om het vervolgens via die omweg toch nog over jezelf te gaan hebben. Donderdag gaan we het geboorteplan bespreken bij de verloskundige, spannend. Ik zie er nog steeds allemaal best wel tegenop, maar hoop eigenlijk dat je door het er nu over te hebben, door informatie te vergaren, de schok op het moment zelf een heel klein beetje minder zal zijn.
We zijn in elk geval inmiddels een beetje gewend aan de cursus, de mensen. De docente is heel tof, ze benadert de dingen op een prettige manier en ik denk dat dat alle verschil maakt met of je zo’n cursus de moeite waard vindt of niet. Onze moeders wensen ons steeds veel plezier en vragen of we het leuk hebben gehad. We hebben het niet leuk, maar we vinden het wel nuttig. Gisteren hebben we een film gekeken van een badbevalling. Na afloop vroeg de docente hoe we de film gevonden hadden (nou, nogal geromantiseerd, want met zo’n nachtcamera wordt alles zwart-wit en ze hebben vast de ‘wanhoopsfase’ er lekker uit kunnen knippen) en toen zei iemand dat hij het veel te intiem vond. Iemand die al heel de avond zijn vrouw aan het knuffelen/strelen/masseren was. Ik zat naast hen op de bank en voelde me daar erg ongemakkelijk bij.
Bijna had ik gezegd: ‘Hoe kun je dit nou intiem vinden als je zelf al de hele avond aan je vrouw zit te frummelen?’
Maar dat deed ik niet. Ik mag soms best trots zijn op mezelf.