36 & 37 weken zwanger

Vorige week kwam beste vriendin C. ineens met de vraag of ik dacht dat N. het leuk zou vinden als we een babyshower organiseerden. Enerzijds vind ik dat erg Amerikaans en overdreven, anderzijds wist ik dat N. het fijn zou vinden om haar vriendinnen te zien en om even in het zonnetje gezet te worden. Dus wordt het een babyshower onze stijl, dus zonder het eten van babypotjes, versieren van rompertjes en weet ik veel wat, maar met het eten van een taartje. Eigenlijk zijn we natuurlijk veel te laat, dus het is nog maar even afwachten of het doorgaat. Ik bedoel: ze is nu al 36 weken zwanger, voor hetzelfde geld bevalt ze morgen al (ik hoop van niet). Inmiddels hebben al best een aantal mensen gezegd dat ze kunnen dus het is te hopen dat het doorgaat.

Een babyshower hoort geheim te blijven en een verrassing te zijn maar ik word altijd enorm zenuwachtig van geheimen en verrassingen. Omdat ik zelf niet zo van verrassingen houd, dus ik ben altijd enorm bevreesd dat een ander daar ook niet op zit te wachten. Sowieso vond ik al dat ‘bedenken in naam van’ (wie zou N. uitgenodigd willen hebben, wat zou ze willen doen en waar?) al een hele uitdaging die me flink wat stress bezorgde. Desondanks was ik wel echt van plan om het een verrassing te laten zijn, maar net toen alles in kannen en kruiken was en C. zichzelf voor zondagmiddag hier had uitgenodigd zonder dat N. argwaan kreeg, belde haar moeder en die wilde graag zondag afspreken. Dus voor ik het wist, zouden we zondagochtend bij N.’s moeder langsgaan. ‘Dat wordt wel heel druk, die zondag’, mopperde N., en ik dacht: o jee, het wordt nog veel drukker dan jij denkt!
Dus toen heb ik het maar verteld, dat als ze wilde, er nog een paar mensen meer zouden komen, en toen ook maar meteen dat het niet bij ons thuis zou zijn zodat ze niet te veel zou gaan stressen over dat we nu het huis helemaal spic-en-span moeten hebben enzovoorts. Vervolgens schoot ik prompt in de stress omdat ik niet wist wat de rest ervan zou vinden dat ik N. nu al van alles verteld had, en ze reageerden er ook eigenlijk helemaal niet op dus misschien vonden ze het niet zo tof, maar terugdraaien kon ik het niet meer en voor mij was het in elk geval een hele opluchting om niet meer met Een Geheim rond te lopen.

—

Uiteindelijk was het natuurlijk hartstikke gezellig. Het was hartstikke mooi weer, dus we gingen er gewoon op de fiets heen. Vroeger dacht ik dat zwangere vrouwen vanaf een week of 20 niet meer in staat zouden zijn om te fietsen, maar dat blijkt gelukkig nog prima te gaan. N. fietst nu wel langzamer dan ik, dat is een heel bizarre gewaarwording, want ik ben gewend om hijgend en puffend achter haar aan te komen en nu is het ineens andersom.
N.: ‘Nee, ik weet echt niet waar we naartoe gaan, hoe zou ik dat moeten weten?’
Ik: ‘Nou ja, je zou het best kunnen raden volgens mij.’
N.: ‘Het is in elk geval niet in de buurt van het station, want daar zou jij nooit heen durven rijden.’
Maar dat was het natuurlijk juist wél, dat leek me nu juist handig, want in de binnenstad kun je pas echt niet rijden. Op de fiets had N. toch al wel door waar we heen zouden gaan, want zo creatief ben ik ook helemaal niet, dus ik had gewoon voor de gelegenheid gekozen waar we recentelijk ook al geweest waren. En er waren al meteen een aantal mensen, zodat het direct gezellig was, en later kwamen er nog meer vriendinnen en we aten taart en dronken lekkere thee en speelde de quiz die C. gemaakt had. L. had haar zoontje meegenomen die behoorlijk veel aan het jammeren was, waardoor je het niet kon helpen om te denken: tjonge waarom leek een kind een goed idee, maar hij gaf ons ook veel high-fives, en die maakten het allemaal weer goed.