5 weken zwanger

Als mijn moeder terugkomt van het station ligt N. op de bank te slapen. Nu hoeven we al nauwelijks meer wat te zeggen, denk ik, maar die gedachte blijkt onterecht, want mijn moeder vertelt alleen maar hoe moe zij en mijn oma gisteren waren toen een bepaalde buurvrouw op de verjaardag van mijn oma aan een stuk door aan het kwebbelen was geweest. Dus zoek ik een goed moment en zeg ik: ‘We hebben de kaartjes voor Slagerij van Kampen, hoor. Ik moet alleen nog even kijken of ik wel meekan.’
‘Nou mooi is dat’, moppert mijn moeder.
‘Want N. is dan uitgerekend’, vervolg ik.
N. blijkt ineens op de gang te zijn in plaats van gewoon naast mij in de kamer, maar die komt gauw weer teruglopen. Ze lijkt nogal verbaasd over hoe ik het nu breng, geloof ik, in elk geval lacht ze nogal ongelovig. Terwijl we toch van tevoren besproken hebben dat ik het wel ook vast aan mijn moeder kan zeggen. Ze weet immers dat we ermee bezig zijn. Bij S. wist niemand het, maar nu moesten we natuurlijk gemakkelijk oppas kunnen regelen op het laatste moment, waardoor er meer mensen op de hoogte zijn en het logischer is om hen ook al in een eerder stadium te vertellen dat N. nu zwanger is.
‘O, dan begrijp ik het,’ zegt mijn moeder. En daar blijft het zo ongeveer bij. Mijn moeder is altijd bang dat ze te persoonlijke vragen zal stellen, of dat ze te veel haar mening aan ons opdringt, dus vraagt ze maar niets. Pas uren later zegt ze dat ze het zo leuk voor ons vindt. Verder gaat het vooral over de hoeveelheden vlees en witte kool die ze in Roemenië eten. Ook belangrijk om te weten.