‘Ik ruik iets geks’, zegt K., mijn zwangere collega.
‘Ik ook’, zeg ik. We zitten te lunchen, dus het is niet zo vreemd dat we iets ruiken, maar dit ruikt niet naar eten, maar naar… gas misschien?
‘Wat eet jij?’ ondervraagt K. beurtelings elke collega. ‘En jij E., wat eet jij?’
‘Een heerlijk broodje rosbief’, zegt E..
‘Truffel kan ook naar gas ruiken’, merkt B. op.
‘Dat zou kunnen’, zegt E. ‘Want hier zat ook een beetje truffel op.’
‘Dan is dat het’, zegt K. tevreden. ‘Ik ruik echt zo veel meer nu ik zwanger ben.’
‘Maar jij rook het ook’, merkt ze vervolgens op.
‘Ja M.’, zegt B. ‘Heb je ons iets te vertellen of zo?’
‘Nee nee!’ zeg ik. En ik denk: jullie moesten eens weten!
Het is alsof mijn leven ineens uit twee delen bestaat. Het gewone leven, waarin ik werk en over koetjes en kalfjes praat met familie en vrienden, en het leven thuis en in mijn gedachtes, waarin het alleen maar over De Zwangerschap gaat. Je denkt dat je negen maanden de tijd hebt om je voor te bereiden, maar dat is dus niet zo. Ten eerste weet je eerst niet of je zwanger bent, ten tweede beginnen ze al te tellen vanaf de laatste menstruatie. Dus eigenlijk zijn het maar acht maanden. En sowieso kun je je nu alsnog nog niet voorbereiden, want je weet nog niet of het ‘blijft plakken’, zoals dat op de fora genoemd wordt. Het enige wat N. nu kan doen, is allerlei dingen niet eten en zwangerschapsvitamines slikken. We begrijpen ineens waarom mensen vaak zo absurd vroeg al vertellen dat ze een kind krijgen, waarom ze dat zo graag willen delen. Dat is niet omdat ze erop vertrouwen dat het allemaal wel goed zal gaan, maar juist omdat de onzekerheid over of het allemaal goed blijft gaan zo groot is, bijna te groot om met z’n tweeën te dragen. Maar we willen in elk geval de eerste echo afwachten, die in ons geval gelukkig relatief snel is omdat die in het ziekenhuis is bij 8 weken zwangerschap.
De verbijstering en het ongeloof over dat N. zwanger zou zijn, slaat langzaam om. Het idee dat N. niet (meer) zwanger zou zijn, begin ik langzaamaan juist steeds onvoorstelbaarder te vinden. Maar erop vertrouwen dat alles goed zal blijven gaan, dat we daadwerkelijk een kindje zullen krijgen, durf ik niet. En ik betwijfel of die ene echo daar verandering in gaat brengen.