Ik adem verschrikt in als ik op mijn telefoon kijk om ‘m uit te zetten. We zijn moe, the Great Australian Bake Off is afgelopen en we moeten dringend naar bed.
‘Wat?!’ zegt N.. ‘Wie is er zwanger?’
‘C.!’
En dat wij dan niks kunnen zeggen, afgezien van ‘Gefeliciteerd.’
Spannend spannend spannend. We zijn moe, maar klaarwakker.
Het knipperlichtje dat we een week later zien is zo ontzettend magisch.
Nog een week later. Op bezoek bij C. (niet de zwangere), samen met de rest van de mensen van mijn studie. Niemand weet het nog, ik vertel het nu alleen nog aan de mensen die al weten dat we ermee bezig zijn. D., het zoontje van C., en M., het zoontje van M., zijn nu ruim een halfjaar oud.
‘Ik zou echt niet wéten hoe je dat moet doen met een tweede’, zegt C..
‘Neeee!’ roept M. ‘Ik heb nu al mijn handen vol aan hem. Ik snap echt niet hoe mensen dat doen. Vroeger wilde ik altijd vier kinderen, maar nu! Voorlopig gewoon lekker eentje hoor.’
‘Nee, ik moet daar ook echt niet aan denken’, beaamt C.
Aaargh. Nou ja, zo dacht ik er vorig jaar natuurlijk ook over. Omdat ik vergeten ben hoe het toen was, of omdat ik nu meer ervaren ben? Ik hoop het laatste en vrees het eerste.