Nog een week tot de eerste echo, nog een week in onzekerheid. We willen het toch eigenlijk wel graag al aan iemand vertellen. Aan beste vriendin C. dus. Als je iets voor het eerst aan iemand moet vertellen, heb je aan C. een heel geschikte. Omdat ze nooit zal oordelen, omdat ze altijd geneigd is om hetzelfde te vinden als degene met wie ze een gesprek heeft. Dat klinkt negatief, maar dat is het niet. C. heeft de gave om met iedereen goed op te kunnen schieten, er is niemand die ooit zal zeggen dat ‘ie C. niet graag mag, en als dat wel zo zou zijn, dat moet dat wel een enorm onaardig en onsympathiek persoon zijn. C. kan met iedereen bevriend zijn, vandaar dat ze met ons bevriend is. Dus vertellen we het aan C. Nou ja, we hebben bedacht dat we het aan C. gaan vertellen, maar op het moment surprème durven we het nauwelijks, dus duurt het tot aan het dessert voor N. zegt: ‘Zo, zullen we het nu eerst maar vertellen dan?’
‘Wat?’ vraagt C.
‘We krijgen een kindje,’ zegt N.
‘O gefeliciteerd!’ roept Cora. Ze is blij voor ons, maar schakelt ook snel weer over op de orde van de dag. Wat goed is. Want dat we een kind krijgen, is veelomvattend, maar niet per se allesomvattend.
In dezelfde week heb ik een afspraak bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Waarvoor ook alweer? O ja, voor problemen die mij eerst fulltime bezig konden houden. Ik kan mij daar op het moment vrij weinig bij voorstellen. Dat komt deels door de hulp van de praktijkondersteuner, maar deels ook niet.
‘Hoe gaat het?’ vraagt ze.
‘Goed’, zeg ik, en ik vertel over de afgelopen tijd, waarom het goed gaat.
‘En N.? Merkt die ook verschil?’
Ik kan het niet helpen, maar ik grijns.
‘Wat is er?’
‘N. is zwanger!’ flap ik eruit.
‘O! Dus jullie worden moeders’, concludeert de praktijkondersteuner.
‘Ja’, zeg ik. ‘We worden moeders.’
Ik blijf grijnzen.
Tot zover het ‘we wachten tot de eerste echo tot we het aan iemand vertellen’…