‘Mijn baby wordt geboren!’ riep ik. ‘Het hoofdje is er al!’ Het was zaterdagnacht. Het was nog geen 20 minuten nadat ik de verloskundige gebeld had (ik had nog voorgesteld om daar een halfuurtje mee te wachten, op basis van het timen van de weeën) en nog geen drie kwartier nadat N. op was gestaan omdat duidelijk werd dat de bevalling toch echt begonnen was. Of ik even de bal voor haar van zolder kon halen, had ze me gevraagd. Die lag nu vergeten in de woonkamer.
‘Hoe lang bent u zwanger?’ vroeg de aardige 112-medewerker.
‘Mijn vrouw is 39 weken zwanger’ riep ik. ‘Ze wordt geboren, ze is geboren!’
‘Kun je haar aanpakken?’ vroeg de medewerker.
‘Pak haar maar, N., pak haar maar!’ riep ik (tegen 112-medewerkers heb ik nog nooit iets gezegd, alleen geroepen). En N. pakte haar. En D. was geboren. Zomaar ineens al.
‘Hoe kan dat nou, hoe kan dat nou?’ zei ik. En N. zei: ‘Wat doe je nou D., wat doe je nou?’
En de 112-medewerker zei dat ik een handdoek kon pakken. Dat we de baby op de blote borst konden leggen. Dat de ambulance eraan kwam dus dat ik de deur open kon doen. En de ambulance-medewerkers kwamen en konden eigenlijk niet veel meer doen dan D. bewonderen. En de verloskundige kwam en verbaasde zich over die ambulance, dat vond ze totaal overdreven, maar hé, je kan niet alleen voor advies vragen bij 112, ze sturen er gewoon eentje.
We hebben van tevoren met zoveel scenario’s rekening gehouden, maar het scenario van de ‘unassisted home birth’ (per ongeluk weliswaar, maar toch) zat daar niet bij.